Bazen insanın koyulaşır kalbi…
İçim kırıldı benim.
Anıları bir kutu ya da bir albüme sığdırıveriyoruz, her şey gelip geçiyor onca yaşananlar hatta birikenler silik silik kalıyor…
Ölüm vedam,
Anımsamayın bu yitik kalmış kan revan satırlarımı hatta duyma ve duymasınlar hem fısıldama kalbinin sesini İstanbul’un aşk dolu duvarlarına artık ben seni kaleme almam buna ne benim gücüm nede kader feleği yeter sen haykırmadan sustun, ne bana koştun nede İstanbul’a anlattın. Bak okuma bunca yazılmışlıklarımı bende bilmiyorum kimi anlattığımı, belki öfkemi, sevdamı ya da hiçsizliğimi kustum her bir kelimede
Artık bitti ölüm vedası yazıldı…
Belki geriye mektuplar kalır…
Her şey göçüp gittiğinde sana ne bir gün ne de bir anı kalacak…
Bütün yaşamışlıklarım geride kalıyor, özlemiyorum içimdeki kuşlarımı…
Özledim, özleyeceğim ve sizler özleyeceksiniz onca unutulmuş anıları…
