Hayatta kalbimde dediğiniz insanın yokluğuna alışmak işte insanlar böyle, böyle kaybetmeye yenik düşüyor, peki senin kaybettiğin ne bu karanlık günün pencere kenarında…
Yaşımda unutuyorum kelimeleri, günleri en çokta çocukluğumu ve çabaladıklarımı hepsi bir, bir geride kalıyorlar bütün gülüşmelerim hatta renkler yavaş yavaş alacalaşıyorlar…
Bazen canımı hırpalıyorum, kendimi hiçe sayıyorum hatta ben kendimi sarmalamıyorum. Ben kalbime sarılmayı yitirmişim, hatta sığdırıvermişim işte….
Arkamı dönmeyi çabaladıkça içimdeki ölü kuşlar adeta ahenkle dans ediyor, pencere kenarına sığdıramadığım karanfiller ile sessizliğim. Hayatta bazen vazgeç ya da kaybet…
Affet güzel adam artık hafızamda yittin, benim gitmem gerek sana alışmak çok güzel ama artık gitmem gerek sen kokmaya alışmadan gitmem lazım…
Kalbiniz bu sabah gökyüzüne denk gelsin, içindeki deli serçeleri özgür bırak kendine inan hatta kendine kocaman sarıl ümitleri bir, bir kâğıtlara yaz
Sırtını gökyüzüne daya ve nefes al ver, savaşmaya çalış umut et ve en çokta hayalle…
İşte böyle her şey geride kalacak sende öyle güzel adam affet seni çok sevdim ama vazgeçmem lazım, şarkılar geride kaldı sığdıramadım, canımı seni hiçe saymam lazım çünkü artık gitmem gerek…
Aşk hep yitirilmiştir, sevmek gökyüzünü seyre dalmaktır. Sen ki güzel adam aşktın pencere kenarında bıraktığım çiçeklerimdin yazılmış şiirlerdin ama geç kaldın bazen çiçekler solar şiirler unutulur,
Umarım kalbin hep gökyüzüne denk gelsin
Elveda güzel adam çünkü aşk bir serçenin iki kalpten geçmesidir…
