İçin hiçbir his kalmadı.
Neden hayatta insanlar menfaat için hep kalp kırıyorlar çok mu zor yüreğin nasıl demek..
Hem kalbim o kadar mı kötü sevmenin haddim olmadığını bana zırvaladılar…
Hayatta deli gibi uyumak istiyorum, bazen kuşlarında gökyüzüne bağlandığını düşünüyorum. Özgür olmak için hatta nefes alabilmek için
Vicdanını kaybeden insan, çocukluğunu unutmuştur…
Sadece uyumak istiyorum ki, buna bile hevesim yok ama elbette bir gün güleceğim bu kalbe ait olmayan ruhum öldüğünde…
Geceye bırakıverdim yüreğimdeki serçeleri,
Ama biliyorum ki gelmeyeceksin
hatta duymayacaksın bile
ama en çokta hiç sarılmayacaksın ya…
of neyse ben sadece seni harbiden sevmiştim…
Şiirler bazen sadece bir bedene bir gözlere emanettir…
Açtım bütün perdelerimi
içim kırıldı be
aynalara yitirdim kendimi…
Çırpınıveriyor boğazımda birkaç kelime, yüreğinde tütsün ve her zaman her şeyi sakla biriktir en çokta umutsuzlarını, cam kırıklarından hiç kaçma sabret ki koşa koşa savaş hem bütün susmuşlukları sığdırıver aptal kafanın içine.
Çocukluğunu hiçbir zaman kaybetme..
