Özledim kokunu, sesini en çok kalbini bazen şiirleri savurmak hatta vazgeçmek sen demek değil, her şey manasız oldukça kaybetmiş gibiyim…
Bazı şeyler yarım kaldı. Nasıl becerdin kalbimden kopmayı, seni affedersem kendime asla affedemem…
Kalbiniz gibi yaşayın, insanları oldukça umursamayın ve hep ağlayın…
Delice dans edin haykırın dünyaya kendimi çok seviyorum diye ama asla özlemeyin.
Gökyüzünün mavisine şiir yazarken en çokta yıldızları hep beklemek gibi dünya
Kaçmak rövanşı düşürmektir. Sen kendine güven, aşk sana ise kesin bir plavradır.
Yüreğini kalbini özlediğim bir adam var, onun sığınamadığı bir veda kaybettiği can kırıkları gibi…
Artık yoruldu ellerim şiirleri savurmaktan. Ben kime, neyi sevmekten susmaktan en çokta kaçmaktan bahsediyorum
Belki de her şey vazgeçmektir bütün şiirlere rağmen…
Hayatta aptal ve güçlü vardır. Mesele artık giden ya da kalan olmak değil tamamen alışabilmek…
Fısılda şarkılar dualar kalbimde bazı kelimeler hasret şairlerin kalbine peki sen neredesin şimdi özlemekte mi yoksa şiirlerde mi?
Kalbin iltica etsin gökyüzüne sende en çok balonları sev kargalara rağmen değil insanlara rağmen…
Dünya zaten oldukça manasız ve kendini yitirmiş. Duyarsın dünya içinde ağlayan çocukları, kesilmiş ağaçlar ve en çok ölüm kokusu gökyüzüne bulaşmış her şey karma karanlık en çokta insan kalbi nasırlaşmış…
