Bazen bir anne olarak elinden her şey gelir sanıyorsun…
Yaralanırsa pansuman yaparsın, düşerse kaldırırsın. Ama bir çocuğun kalbi yalnızlıktan kırıldığında, o acıya hiçbir yara bandı yetmiyor.
Büyük oğlum üçüncü sınıfta. Güzel kalpli, sessiz, biraz içine kapanık bir çocuk. Okuldan bahsederken genelde kısa cümleler kuruyor ama yüzündeki ifade her şeyi anlatıyor. Oğlum yalnız.
Bunu bazen doğrudan söylemiyor ama ben hissediyorum.
Bazen okul çantasına bir top koyuyor: “Anne, belki bu sefer benimle oynarlar,” diyor. O kadar umutla söylüyor ki, ben bile inanmak istiyorum. Ama çoğu zaman o top, okul dönüşü sessizce geri geliyor. Çünkü ya oyuna alınmamış ya da kendi isteğiyle kenara çekilmiş.
Biraz yavaş konuşuyor, bazen kelimeleri karışıyor. Bazen de sesi kalabalığın içinde kayboluyor. Aslında sesini duymamak mümkün değil ama kimse duymuyor gibi davranıyor. İşte o zaman minik kalbi kırılıyor.
Ben elimde sihirli bir değnek olsun isterdim. Onu arkadaşlarının yanına koyayım, herkesle oynasın, mutlu olsun… Ama yok öyle bir değnek. Ben sadece elimden geleni yapabiliyorum. O da yapıyor aslında — tüm gücüyle. Ama bazen yetmiyor.
En çok da günlüğüne yazdıklarını okuduğumda içim parçalanıyor.
“Kimse benimle oynamıyor.”
Bu kadar kısa, bu kadar sade bir cümle ama içinde kocaman bir dünya var.
Ben onun yalnızlığını tamamen dolduramam, bunu biliyorum. Ama onu hep sevgiyle sarıyorum. Çünkü bazen sevgimiz, bir çocuğun kalbinde yankılanan en güçlü sestir.
Belki şu anda oyun arkadaşları az, ama ben biliyorum: O, iyi kalpli bir insan olmanın ne demek olduğunu biliyor.
Bir gün biri onu fark edecek. Ve o zaman, o güzel kalbin ne kadar kıymetli olduğunu herkes görecek.
Belki anneliğin en zor yanı bu: Yanında olup, çaresiz hissetmek.
Ama yine de elini tuttuğumda içimden hep şu geçiyor:
“Yalnızlık geçer. Sevgi kalır.” Bu yazı, yalnızlıkla mücadele eden tüm minik kalplere ve onları sessizce izleyen tüm annelere ithaf edilmiştir.