Gülümsemek yeterince olmalı çünkü hayat senden eninde sonunda rövanşını alacaktır…
Bugün kalemim kim bilmiyorum ama çok yoruldum. Aslında hayattan aldığım rövanşlardı ama şunu da çok iyi anladım yalnızlık bilmekmiş bir adım attığında yanına olmayacak olan nefesi, başkasına gülümsediğini bilmek ona sarılamamakmış. Belki de hayatta yaşamak bu olsa gerek çünkü yalnızlığa alıştım. Zaten mesele de alışmakmış gitsen de kalsan da yokluğa alışmakmış…
Hadi biraz şiirler bırakalım,
03
Açtım bütün perdelerimi içim kırıldı be aynalara yitirdim kendimi…
02
Savaşamıyorum içimdeki küçük beden ile, sesi bütün zihinim de zırvalıkları beni delirtiyor…
SEN
Hala unutamamışken, neden gözlerine bakmama izin verdin kalbinde onu bırakmışken neden bana sessiz kaldın kalbine sarmalanmak isterken sen hala onun gidişindeydin belki de ben çok sevdim seni sesini, gözlerini ve kalbini…
07
Ansızın anlamak ya da bir şeylere kırıldığını hissettiğinde sessiz kalmak bedenini yakıyor, yutkunmaya çabaladığında nefesin sanki kalbini boğuyor galiba bende böyle anladım her şeyi…
KUSUR
Kusuru var bu dünyanın, insanoğlunun aldatıcı bir kahpe gökyüzü biz yine mısralarda buluşalım…
19
Alaca güneşi martıların sevdası benim senden yitirdiğim bir nefes pencere kenarında çiçekler yeşermez ki dünya kusursuz olsun….
