Gölgeler hatta kemikler yol tarifinde.
Yüreğim ağır bu gece, her şeyim dağılmış gibi…
İnsanlar şiirleri unutmaya başladı. Peki, şey olduğu gibi mükemmel mi?
Bazen bende tükeniyorum umutsuzluğa kapılıyorum ve bunun ile savaşmak isterken insanlar bana öcüymüşüm gibi bakıp konuşuyorlar ben onların gözünde hep mükemmel ve adaletsizliğe susan bir kadın olmalıyım. Ama şu hayatta ben her zaman bağıracağım. Gücümün yetemediği zamanlarda ise ilahi adalet vakti bulacak…
Yitirmelerim hep bir yolun başında…
Düşünceleri zırvalamayı ve en çokta senin kokunu unutacağım. Kaybettiklerim ellerimde olmayan çiçekler onca yazılmış şiirler... Duymayı ertelediğim içimdeki öfke ve sana dair her şey oldukça hayvani ve benim canımı yakıyor.
İçimdeki her şey oldukça kıyısız. Yitirmeler hep bana kalanlar seni özlediğim günler satır satır şiirler
Galiba hevesimi kaybediyorum zamana boğuluyorum. Kaybettiğim vedalar ve yine tekrar aynı cümlelerim.
Söylediklerim, çabaladıklarım. Özlediğim adam en çok sana anlattıklarım var. Kaç çiçek koktu şiirlerim belki de en çok papatya sarmaladı içimdeki seni…
Kendimi duymayı özledim. Sesimi dinlemeyi özledim hep özledim ve ben gidemedim. Bazen de öylesine yazarsın ve alışmışındır.
Artık günler bitiyor. En çokta kalbimi duymayı ertelemem gerek…
Hakkımdaki bütün düşünceleriniz sizin olsun ben hayatım boyunca hep hakkımı arayacağım ve sizler o aptal düşüncelerinizde boğulacaksınız ve ben yeri gelecek bağıracağım hatta küfürden edeceğim.
Sizler bana hiçbir şeyi yakıştıramazsınız, bu hayat benim sizin değil…
İstediğim her şeyi yaparım... dünya hali sizin olsun…
