İçimde hep bir şeyler yarım kalıyor, hislerim bulanıklaşıyor ne içtiğim çayın ne tadı ne kokusu kalıyor ne de gülümsediğim saniyenin önemi sadece yavaş yavaş yitiyorum bu kara yuvarlakta aklımı..
Yutkunamıyorum, her şey özgür değil güvercinler bile prangalı, insanlar ise hep bir şeyleri unutmak ertelemek derdindeler görmezden geliyorlar kim kırılmış kim üzülmüş boş,
Yitirdim aklımı ama bu çok güzel bir şey çünkü kimsenin suçu yok ben zaten gecenin buğusunda kalbimi dinliyorum canım acımıyor ve artık kötü insanlara takılmıyorum tökezlesem bile ayağa kalkmak için hep sabır ediyorum ve ne güzelmiş ne çirkinmiş umurumda değil sadece nefes alıyorum diyorum ya gecenin buğusunda dinliyorum bütün yitirmişliklerimi…
Güzellikler bu kara yuvarlakta kalsın, gönlüm sessiz sedasız biriktirsin çiçeklerini hadi eyvallah kalbimin serçelerini öldürene…
Gidin, anneannenize sarılın
Çiçekler ile sevin, kusursuz olmalı…
Buraya şey yazmak isterdim anneannem gibi kokmalı sevince insan ama ben anneannemi hatırlamıyorum onları çoktan yitirmişim sadece köyümün bahçesinde koştuğum zamanlar var hatta kurbağalar ile oynadığım günler…
Anneannemi ölmeden önce son kez görmüştüm ona son cümle sana küstüm diye ağlanıyordum galiba o zaman benim ile oyun oynamamıştı tek hatırımda o keşke kokusunu da hatırlasam çiçek gibi mi kokardı acaba yoksa elma, kiraz yada sabun gibi
Galiba insan özlem gibi sevmeli, hep canın acıyacak hem de kıyamayacaksın…
