Aşkı yazmak bu kadar kolayken, neden inanmak palavra…
İçimdeki her şey cam kesiği gibi ve eninde sonunda serçelerin kanatları kuruyacak.
Zaman büyütecek yine yaşımı.
Kelimelerimi bir bir kemiriyorum, seni anlatmam lazım yine sana inanmam gerek hem alıştım sen kokmamaya...
Sen benden gittin bütün şiirlerime rağmen…
Geriye zaman ve koskocaman bir şehir kaldı.
Bazen gerçekleri bir bir unutuyorum.
Hayatta insanları gözlemliyorum herkes hep bir yerlere gitme çabasında ne sabah ne gece de hep telaş içindeler, kimi baba kimi patron kimi işçi kimi ise aşıklar…
Hayatta çok şey öğretir. Zaman en büyük bir hedeftir sana savaşmayı da hatta vazgeçmeyi öğretendir. Her şeyleri şarkılarda sakla.
En çokta mesafeler öğretir insana kim ne olduğu. En sevdiğine koy mesafeyi ne bileyim şehir değiştir hep ilk sen arama bekle sana öğretsin gerçekten sevildiğini. İnsan değişir yanından giderse insan kalbi bozulur…
Her şey elbette geçer, alışırsın dünya hallerine…
